Τα μετεωρολογικά φαινόμενα που εξελαμβάνοντο ως θεοσημίες δεν ήταν συνηθισμένα αλλά έκτακτα και ασυνήθιστα, πάντως όχι κοινά, όπως τουλάχιστον τα περιγράφει ο ιστορικός. Οι χαρακτηρισμοί των είναι πολύ ενδεικτικοί. Έτσι τα όσα περί της αναρρήσεως του Σουλτάνου στην εξουσία ήταν σημεία ξένα… αήθη τε και τερατώδη που παρά το ειηθώς υπεσήμηνε το θείον (1). Εκείνα που προηγήθηκαν της Αλώσεως ήταν παρά λόγον τότε γενόμενα, τα οποία τερατώδη τε και παρά το ειωθός υπεσήμηνε το θείον (2). Το σέλας που εμφανίσθηκε στον ουρανό ήταν ξένον τεράστιον…. Θαυμαστόν τι οίον και καινότατον θέαμα (3). Η απόσβεση εν μέρει της ηλιακής ακτινοβολίας ήτο θέαμα φοβερόν, τέρας τι εξαίσιον, τέρας τι μέγα (4). Η πτώση της εικόνας θαυμαστόν….παρά δόξαν γεγονός (5). Παράλογον τι και άηθες ην το χρήμα του υετού και της χαλάζης (6). Και το νέφος που περιεκάλυψε την πόλη ως γεγονός ήτο έτερον θαυμαστόν (7). (…)
Στην θεοσημία της εκλείψεως αναφέρεται εκτενώς και μάλιστα κατ’ αποκλειστικότητα, ο Nicolo Barbaro.
Κατά την διήγηση του Barbaro την 22αν Μαϊου την νύκτα παρετηρήθη ένα φοβερό ουράνιο φαινόμενο, συγκεκριμένα μια έκλειψη της σελήνης (μερική), το οποίο εγέμισε τρόμο τους πολιορκημένους και μάλιστα τον ίδιο τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο με τους αυλικούς του, ο οποίος κατάλαβε ότι η αυτοκρατορία του πλησίαζε στο τέλος της. Πιο συγκεκριμένα την πρώτη ώρα της νύχτας ανέτειλε η σελήνη. Ήταν πανσέληνος και η σελήνη έπρεπε να εμφανισθή στον ουρανό ολοστρόγγυλη, αλλά εκείνη ανέτειλε όπως ήταν πριν από τρεις ημέρες, που φαινόταν λίγο.. Τέσσερεις ώρες παρέμεινε έτσι και έπειτα σιγά σιγά άρχισε να γεμίζη. Όταν λοιπόν όλοι εμείς οι χριστιανοί αλλά και οι ειδωλολάτρες γράφει ο Barbaro, είδαμε αυτό το θαυμαστό σημάδι, τόσο ο αυτοκράτωρ όσο και οι αυλικοί του εφοβήθησαν και αυτό επειδή οι Έλληνες είχαν μια προφητεία, κατά την οποία η Κων/πολη ποτέ δεν θα χανόταν μέχρι την ημέρα που η σελήνη δεν θα φαινόταν στον ουρανό μέσα στον κύκλο της. Οι Τούρκοι όμως επανηγύρισαν στο στρατόπεδο των, επειδή τους εφάνη ότι η νίκη τους ανήκει,όπως αληθινά συνέβη (….)
Στις 22 Μαϊου τοποθετεί ο V. Grumel, La chronologie, Paris 1958, σελ. 468 την επισυμβάσαν μερικήν έκλειψη σελήνης. Την άποψη αυτή δέχεται χωρίς καμία επιφύλαξη και ο Pertussi A’ σελ. 444, σημ 42 και παραπέμποντας στο Grumel παρατηρεί ότι η εν λόγω έκλειψη είναι γεγονός βεβαιωμένα ηλεγμένο, πρβλ. και σ. LXXXIII. Με την εκδοχή της εκλείψεως κατά την 22αν Μαϊου συμφωνούν και νεώτερες επιστημονικές μετρήσεις. Έτσι σύμφωναμε τον δικτυακόν τόπον της Αμερικανικής υπηρεσίας διαστήματος (ΝΑSA) που αφορά σε σεληνιακές εκλείψεις, η μοναδική έκλειψη σελήνης κατά την χρονική περίοδο που μας ενδιαφέρει ήταν μερική και έγινε στις 19.14 ώρα Κων/πολης. Τέλος την ίδια ημερομηνία συνετελέσθη η σεληνιακή έκλειψη σύμφωνα με το ηλεκτρονικό πρόγραμμα Redshift 5. Στο ευρετήριο σεληνιακών εκλείψεων που περιλαμβάνει η δεύτερη αυτή σύγχρονη πηγή αναφέρεται πάλιν ότι η μοναδική σεληνιακή έκλειψη έγινε στις 22 Μαϊου, ήταν μερική άρχισε στις 17.46 και ωλοκληρώθηκε στις 20.42 με μέγιστη σεληνιακή έκλειψη στις 19.14, πράγμα που ανταποκρίνεται στα όσα αναφέρονται στον δικτυακό τόπο της NASA….
(Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, Στεφ. Δ. Ημέλλου, Αθήναι 2004)
Στην θεοσημία της εκλείψεως αναφέρεται εκτενώς και μάλιστα κατ’ αποκλειστικότητα, ο Nicolo Barbaro.
Κατά την διήγηση του Barbaro την 22αν Μαϊου την νύκτα παρετηρήθη ένα φοβερό ουράνιο φαινόμενο, συγκεκριμένα μια έκλειψη της σελήνης (μερική), το οποίο εγέμισε τρόμο τους πολιορκημένους και μάλιστα τον ίδιο τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο με τους αυλικούς του, ο οποίος κατάλαβε ότι η αυτοκρατορία του πλησίαζε στο τέλος της. Πιο συγκεκριμένα την πρώτη ώρα της νύχτας ανέτειλε η σελήνη. Ήταν πανσέληνος και η σελήνη έπρεπε να εμφανισθή στον ουρανό ολοστρόγγυλη, αλλά εκείνη ανέτειλε όπως ήταν πριν από τρεις ημέρες, που φαινόταν λίγο.. Τέσσερεις ώρες παρέμεινε έτσι και έπειτα σιγά σιγά άρχισε να γεμίζη. Όταν λοιπόν όλοι εμείς οι χριστιανοί αλλά και οι ειδωλολάτρες γράφει ο Barbaro, είδαμε αυτό το θαυμαστό σημάδι, τόσο ο αυτοκράτωρ όσο και οι αυλικοί του εφοβήθησαν και αυτό επειδή οι Έλληνες είχαν μια προφητεία, κατά την οποία η Κων/πολη ποτέ δεν θα χανόταν μέχρι την ημέρα που η σελήνη δεν θα φαινόταν στον ουρανό μέσα στον κύκλο της. Οι Τούρκοι όμως επανηγύρισαν στο στρατόπεδο των, επειδή τους εφάνη ότι η νίκη τους ανήκει,όπως αληθινά συνέβη (….)
Στις 22 Μαϊου τοποθετεί ο V. Grumel, La chronologie, Paris 1958, σελ. 468 την επισυμβάσαν μερικήν έκλειψη σελήνης. Την άποψη αυτή δέχεται χωρίς καμία επιφύλαξη και ο Pertussi A’ σελ. 444, σημ 42 και παραπέμποντας στο Grumel παρατηρεί ότι η εν λόγω έκλειψη είναι γεγονός βεβαιωμένα ηλεγμένο, πρβλ. και σ. LXXXIII. Με την εκδοχή της εκλείψεως κατά την 22αν Μαϊου συμφωνούν και νεώτερες επιστημονικές μετρήσεις. Έτσι σύμφωναμε τον δικτυακόν τόπον της Αμερικανικής υπηρεσίας διαστήματος (ΝΑSA) που αφορά σε σεληνιακές εκλείψεις, η μοναδική έκλειψη σελήνης κατά την χρονική περίοδο που μας ενδιαφέρει ήταν μερική και έγινε στις 19.14 ώρα Κων/πολης. Τέλος την ίδια ημερομηνία συνετελέσθη η σεληνιακή έκλειψη σύμφωνα με το ηλεκτρονικό πρόγραμμα Redshift 5. Στο ευρετήριο σεληνιακών εκλείψεων που περιλαμβάνει η δεύτερη αυτή σύγχρονη πηγή αναφέρεται πάλιν ότι η μοναδική σεληνιακή έκλειψη έγινε στις 22 Μαϊου, ήταν μερική άρχισε στις 17.46 και ωλοκληρώθηκε στις 20.42 με μέγιστη σεληνιακή έκλειψη στις 19.14, πράγμα που ανταποκρίνεται στα όσα αναφέρονται στον δικτυακό τόπο της NASA….
(Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, Στεφ. Δ. Ημέλλου, Αθήναι 2004)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου